Zapomniany, zaniedbany, znikający… zabytkowy park. Kto go uratuje?

Dobry gospodarz dba o zabytki, które są pod jego opieką. Zabytkowy park dworski w Troszynie jest własnością gminy Mieszkowice. Został założony na początku XIX wieku, na obszarze 9,6 ha. W parku znajduje się ciekawy drzewostan, na który składają się: dęby, platany, lipy, klony, buki, cisy. Układ krajobrazowy został skupiony wokół połączonych kaskadowo stawów. Park znajduje się w rejestrze zabytków i ze względu na swoje walory krajobrazowo-kulturowe podlega prawnej ochronie konserwatorskiej.

Obecne „walory estetyczne” raczej zniechęcają mieszkańców do spędzania wolnego czasu i obcowania ze zdegradowaną naturą niegdyś pięknego zabytkowego parku dworskiego (wpisanego do rejestru zabytków Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Szczecinie rej. zab. nr A-1184, dawny rej. zab. nr 931).

Dlaczego osoby odpowiedzialne nie reagują na degradację terenu?

Czy sołtys i radny z Troszyna są wrażliwi na estetykę i piękno natury, która znajduje się pod ich nosem?

Czy poprzedni burmistrz Andrzej Salwa wiedział o wycince drzew?

Czy konserwator zabytków wydawał zezwolenia na wycinkę drzew oraz usuwanie wiatrołomów?

Czy Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieszkowickiej zadziałało zgodnie z celami, które ma wpisane do swojego statutu  „… ochrona zwierząt oraz ochrona dziedzictwa przyrodniczego)?

Uważam, że poprzednie władze Mieszkowic zaniedbały tak urokliwe niegdyś miejsce, mimo że w gminie od wielu lat funkcjonuje Gminny Program Opieki nad Zabytkami. Wygląda na to, że osoby odpowiedzialne nie wywiązują się ze swoich zadań.

Każdy zabytek ma nie tylko materialną, ale również kulturową wartość. Dlatego nad zabytkiem trzeba sprawować opiekę, która pozwoli zachować go przyszłym pokoleniom. Jest to zdanie właściciela, któremu za niewywiązanie się z tego obowiązku grozi odpowiedzialność prawna. 

Mam nadzieję, że obecne władze gminy Mieszkowice dostrzegą problem, zainteresują się zabytkową zielenią i przeprowadzą jej rewaloryzację. Trzeba o nią dbać, chociażby dlatego, że jest ona świadectwem historii i dziedzictwa, za które jesteśmy odpowiedzialni.