Jest taki dzień

Idą ku mnie, tylko kalinami po cierniach, po sinych jagodach

         Umarli, znajomi, kochani.

         Idą ku mnie, tylko po szelestach, między wichry zadyszane wplątani ....”

                                                               Kazimiera Iłłakowiczówna

 

 

Każdego roku jest dzień deszczem zapłakany lub babim latem splątany. Dzień, w którym  liście na drzewach zmieniają kolory i wirując, spadają, otulając groby. Dzień Wszystkich Świętych, a potem Zaduszki to często jedyne dni, w których  odwiedzamy groby. Snując się  cmentarnymi alejkami rozmyślamy nad  uciekającym czasem, nad przemijaniem. Zadumani nad nieuniknionym... Śpią wszyscy - wielcy i mali, sprawiedliwi i nie. Nazwiska, imiona… Każdy napis mówi, że byli. Byli, ale odeszli. Dokąd? A kto to wie? Gdzieś w nieznane… I co dalej?  Nie wiemy. A może są tuż obok nas? A może nigdzie ich nie ma? Wspomnienia, pustka i może gdzieś na dnie serca cichutka nadzieja. Tylko na co? Obok naszych grobów jest cmentarz żołnierzy radzieckich. Zginęli nie za swoją ojczyznę, spoczęli nie na swojej ziemi, ale gdzieś  hen, w dalekim kraju. Czyjaś myśl biegnie z pytaniem gdzie leży mój syn, mąż, mój brat. Czy ktoś w tym nieznanym świecie  pochyli się nad  mogiłą i zapali świeczkę, zmówi pacierz? Z oddali słychać głos księdza. Modli się do Boga, modlitwa płynie do nieba. Tylko czy również za ciebie, żołnierzu?

 Zapada zmrok…  Światła łuną rozjaśniają ciemniejącą noc. Kończy się imieninowy dzień wszystkich świętych. Płoną znicze. I jak każe tradycja, jutro także spotkamy się zadumani na cmentarnych alejkach…

TWS