Uprawa kukurydzy
W praktyce rolniczej uprawa kukurydzy prowadzona jest w dwóch głównych kierunkach: na kiszonkę oraz na ziarno. Odmiany kiszonkowe z mają bujny wzrost wegetatywny, a udział kolby w ogólnej biomasie jest niższy niż w odmianach na ziarno. Biomasa wykorzystywana jest do produkcji kiszonki będącej cenną paszą objętościową w żywieniu bydła.
Kukurydza na ziarno może być przeznaczona do produkcji etanolu, celów przemiałowych, bezpośredniego spożycia oraz jako komponent do przygotowania pasz treściwych.
Dla każdego z powyższych typów użytkowania, odmiany mają określone cechy, które pozwalają, na osiągniecie zadowalających rezultatów. Dostępne są też w sprzedaży odmiany o charakterze bardziej uniwersalnym. W przypadku takich odmian decyzja o finalnym przeznaczeniu może zostać podjęta podczas sezonu wegetacyjnego. Jest ona poparta zabezpieczeniem odpowiedniej ilości świeżej masy do produkcji kiszonki. Najczęściej odmiany tego typu mają więcej cech zbliżonych do odmian kukurydzy na ziarno, powszechna jest opinia, że "dobra ziarnówka może być dobrą kiszonką".
Odmiany na kiszonkę uprawiane w danym regionie mają najczęściej wyższe FAO niż kukurydza na ziarno, dlatego też nie osiągną pełnej dojrzałości do zbioru.
Wybór odmiany
Oprócz kierunku użytkowania, który określony jest celem prowadzenia uprawy, bardzo ważne jest przeanalizowanie i porównanie odmian kukurydzy pod kątem między innymi:
- wymagań glebowych
- liczby FAO
- efektu stay green
Odmiana dobrana do stanowiska
Kukurydza na ziarno i odmiany kiszonkowe różnią się wymaganiami w stosunku do stanowiska glebowego. W dużej mierze zależy ono od genetycznego potencjału plonowania. Odmiany wysoko plonujące, zarówno pod kątem biomasy, jak i plonu ziarna wymagają bardzo żyznych gleb i intensywnej agrotechniki. Dlatego też wybierając odmianę, warto zwrócić uwagę na jej wymagania glebowe. W ofercie kukurydzy na ziarno, którą znajdziesz tutaj https://osadkowski.pl/material-siewny/kukurydza-na-ziarno--c-001133, można znaleźć odmiany na średnie i dobre stanowiska np. ES Hattrick, jak również odmiany o mniejszych wymaganiach glebowych. Doskonałym przykładem odmiany o mniejszych wymaganiach glebowych jest świetnie plonująca odmiana RGT Maxxatac.
Liczba FAO
Liczba FAO jest jednym z podstawowych parametrów opisujących odmianę kukurydzy. Jest ona jednolita dla wszystkich hodowców kukurydzy i obowiązuje na terenie całej Unii Europejskiej. Określa ona długość sezonu wegetacyjnego niezbędną do uzyskania przez rośliny kukurydzy dojrzałości pełnej. Na jej podstawie można określić, więc przydatność danej odmiany kukurydzy do siewu w danym regionie geograficznym. Zasada jest taka, że tym wyższa liczba FAO tym odmiana ma większy potencjał plonowania. Jednak w przypadku niedopasowania do długości okresu wegetacji nie przełoży się on na efekt ekonomiczny. Ze względu na liczbę FAO wyróżnia się:
- odmiany wczesne do FAO 220
- odmiany średnio- wczesne FAO 230 -250
- odmiany średnio- późne FAO 260 - 290
- odmiany późne FAO powyżej 300
Efekt stay green
Cecha ważna zarówno w przypadku kukurydzy na ziarno, jak i odmian kiszonkowych, oznacza on przedłużone utrzymanie zieloności przez rośliny. Pozwala to na opóźnienie zbioru, a tym samym uzyskanie lepszych rezultatów prowadzonej uprawy.
Zielone rośliny prowadzą dłużej fotosyntezę, czyli wytwarzają energię niezbędną do nalewania ziarna. Dodatkowo są one mniej podatne na uszkodzenie mechaniczne powodowane przez wiatr oraz bardziej odporne na porażenie przez choroby.
W przypadku odmian kiszonkowych zielone roślin są również lepszym surowcem do produkcji kiszonki, a sam proces zagęszczania pryzmy może być dokładniejszy. Tym samym łatwiej stworzyć optymalne warunki beztlenowe do fermentacji kwasu mlekowego.